تحریم ایران

یادداشت مشاور امنیت ملی رئیس‌جمهور (برژینسکی) برای رئیس‌جمهور کارتر[1]

واشنگتن، 18 دسامبر 1979

موضوع:

           ایران: راهبرد ما برای مرحلۀ بعدی

من صورت‌جلسۀ امروز کمیتۀ هماهنگی ویژه را به پیوست ارسال می‌کنم.[2]

همان‌طور که ملاحظه می‌کنید، در این صورت‌جلسه این سؤال مطرح شده که آیا ما نیروی پیش‌ران کافی در اختیار داریم یا خیر. دیدگاه شخصی من که جودی و هارولد نیز آن را قبول دارند، این است که ما خود را در درون یک الگوی قضایی محبوس کرده‌ایم که ممکن است کار را برای رساندن موضوع به نقطۀ بحران و اوج دشوار کند و نیز سبب شود که به‌تدریج، حمایت داخلی را از دست بدهیم. ما درنهایت خودمان را در موضعی خواهیم یافت که باید تنش ایجاد کنیم، ولی مردم احتمالاً آمادۀ حمایت از ما نیستند.

این مسئله با یک سؤال بغرنج‌تر مرتبط است: برای اینکه به خمینی شوک وارد سازیم تا این واقعیت را تصدیق کند که آزادی گروگان‌ها ضرورت دارد، چه کاری باید انجام بدهیم؟ با حرکت گام‌به‌گام، ما ایرانی‌ها را در مقابل پیامدهای اقداماتمان «واکسینه» می‌کنیم، بدون اینکه آن‌ها را درواقع بترسانیم.

 من شک ندارم که پیام مؤثری که شما بعداز جلسۀ شورای امنیت ملی کمپ دیوید ارسال کردید، اثر موردنظر را در پی داشته است؛[3] البته از آن زمان ایرانی‌ها ممکن است به این نتیجه رسیده باشند که ما پایبند به دستیابی به یک راهکار در قالب مذاکره‌ هستیم که درنتیجه آن‌ها می‌توانند جریان امور را برای مدتی نامعلوم به تعویق بیندازند.

درنهایت، به‌منظور جلب حمایت بین‌المللی، ما نیاز داریم تا به جامعۀ جهانی یادآوری کنیم که تنها گزینۀ جایگزین ملموس برای همبستگی بین‌المللی، اقدام یک‌جانبۀ آمریکاست [کمتر از یک سطر از طبقه‌بندی خارج نشده است.] ممکن است ما در جلب حمایت سازمان ملل در موضوع فصل هفتم با مشکل مواجه شویم.

 به‌دست‌آوردن این حمایت در صورتی محتمل‌تر است که دوستان ما قانع شوند که تنها گزینۀ ممکن برای حمایت محسوس بین‌المللی، اقدام یک‌جانبۀ آمریکاست که می‌تواند تأثیری غیرمستقیم بر آن‌ها نیز بگذارد.

ازآنجاکه هفتۀ آینده احتمالاً برخی افراد مهم به تعطیلات می‌روند، من پیشنهاد می‌کنم که یک جلسۀ تعیین راهبرد تشکیل دهید (یک جلسۀ رسمی شورای امنیت ملی) تا راهبرد ما برای دو تا سه هفتۀ آینده بررسی و تصویب گردد.[4] جلسات قبلی که شما بشخصه ریاست آن‌ها را به عهده داشتید، برای استمرار نیروی پیش‌ران کنونی و حفظ ابتکار عمل برای ما حیاتی است.

یک نمونۀ برجسته از اتفاقاتی که وقتی رخ می‌دهد که ریاست شما مستقیم تصریح نشود، بیانیۀ رسمی آمریکا ـ بریتانیاست. به خاطر دارید که وقتی شما در اتاق جلسه بودید، من تلاش کردم تا کاری کنم که بریتانیا حمایت محسوسی از ما داشته باشد.[5] سپس مذاکره برای این کار به ونس و کرینگتون سپرده شد. صفحۀ دوم بیانیۀ آمریکا ـ بریتانیا که به پیوست آمده است، موارد حذف‌شده را نشان می‌دهد.[6]