بررسی شرایط مخالفین حکومت ایران

یادداشتی که توسط کارگروه ایران سازمان سیا تهیه شده است[1]

واشنگتن، 23 نوامبر 1979

موضوع:

           تبعیدی‌های ایرانی و جنبش تبعید

تقریباً تمام اطلاعات ما دربارۀ تبعیدی‌های ایرانی و سازمان‌دهی آن‌ها، برگرفته از گزارش‌های منابع جدید یا خود تبعیدی‌هاست. بیشتر اطلاعاتی که در ادامه بیان می‌شوند، دلیل و مدرکی بیش از یک منبع نداشته‌اند. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

ظاهراً چهره‌های اصلی در نهضت مخالفین در میان تبعیدی‌ها عبارت‌اند از: شاپور بختیار، تیمسار جم، تیمسار اویسی و نهاوندی که بختیار نقش رهبری گروه را ایفا می‌کند. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

درحال‌حاضر، ما گمان نمی‌کنیم که هیچ‌یک از افراد یا گروه‌های تبعیدشده چالشی برای رژیم خمینی در ایران به حساب آیند. بیشتر آن‌ها، اگرچه احتمالاً از یک یا چند رهبر و شخصیت حمایت مالی می‌کنند، ولی تمایلی نداشته‌اند تا در یک نهضت سازمان‌دهی‌شده مشارکت داشته باشند. بسیاری از افراد تبعیدشدۀ ساکن اروپا نمی‌خواهند در فعالیت‌های مخالفین مشارکت کنند؛ چراکه از تلافی آن بر سر اقوام و نزدیکانشان در ایران واهمه دارند. بسیاری از افراد طبقۀ متوسط و نظامی در ایران می‌ترسند که مخالفت با خمینی سبب بروز جنگ داخلی شود، جنگی که چپ‌گراها پیروز نهایی آن خواهند بود.

بختیار که دفاتر کوچکی در پاریس و لندن نیز دارد، گویا تنها رهبر تبعیدی است که از تشکیلات برخوردار است. برخی از تجار ایرانی، به‌تازگی تلاش کرده‌اند با سازمان‌دهی افراد ثروتمند در تبعید، از بختیار حمایت کنند. گزارشی تأییدنشده دربارۀ تأسیس گروه هماهنگی پاریس[2] در ماه سپتامبر، اولین نشانه از یک تلاش جمعی در میان گروه‌های تبعیدشده است. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

[محتوای حاوی جزئیات دربارۀ بختیار، جم و نهاوندی از این قسمت حذف شده است.]

گروه هماهنگی پاریس متشکل از مخالفین ایرانی

گزارش‌هایی وجود دارد مبنی‌بر اینکه سازمانی متشکل از چهار گروه مختلف ـ جبهۀ ملی ایران، جبهۀ دموکراتیک ملی، مجاهدین و فداییان خلق ـ در پاریس ایجاد شده است؛ اگرچه ائتلاف این چهار گروه بعید به نظر می‌رسد. این گروه خود را اتحاد ملی خوانده‌اند و بختیار رئیس خودخواندۀ آن است. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

به نظر می‌رسد که توافق چهار گروه برای تشکیل یک سازمان، هنوز منوط به پذیرش هرکدام است. این گروه‌ها، هرکدام ساختارهای فرماندهی ویژه‌ای دارند و به‌طور مستقل عمل می‌کنند. گروه مدعی است که پیام‌ها و مشوق‌هایی از شریعتمداری، حسین منتظری، محمد گلپایگانی و صادق التهنی[3] دریافت کرده است و از پشتیبانی و حمایت برخی از بازاریان و تجار نیز بهره‌مند است. آن‌ها هیچ ارتباطی با اقلیت عرب خوزستان ندارند. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

آن‌ها سیطرۀ خمینی بر روحانیون سطوح پایین و ازطریق آن‌ها تعداد بسیاری از جوانان بیکار و با تحصیلات کم در ایران را مانع اصلی موفقیت خود می‌دانند. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

این تشکیلات از خودمختاری سازمان آزادی‌بخش فلسطین حمایت می‌کند، بااینکه هیچ ارتباطی با این سازمان ندارد. تشکیلات از خودمختاری و استقلال اقلیت‌ها در ایران حمایت کرده است و برای کردها کمک‌های مالی ارسال کرده است؛ البته تشکیلات بالا در جلب حمایت حزب توده ناموفق بوده است. [علامت نشان‌دهندۀ سطح طبقه‌بندی از طبقه‌بندی خارج نشده است.]

دولت سایه

[کمتر از یک سطر از طبقه‌بندی خارج نشده است.] ایرانی‌های خارج‌نشین در پاریس تلاش می‌کنند تا یک دولت سایه را تشکیل دهند و به همین منظور، افرادی را نیز برای تصدی مناصب دولتی انتخاب کرده‌اند.[4] هیچ اطلاعاتی در دست نیست که آیا با این افراد تماس و ارتباط برقرار شده است یا خیر. این گروه، مدعی ارتباط سطح بالا با دست‌کم دو دولت در منطقۀ خلیج‌فارس است که یکی از آن‌ها عربستان سعودی است. آن‌ها هنوز به دولت‌های مهم غربی نزدیک نشده‌اند. هنوز هیچ کشوری قول و تعهد قطعی برای حمایت نداده است.

[فهرست وزرای پیشنهادی، تبعیدی‌ها و کشورهایی که در آن سکونت دارند، اطلاعاتی دربارۀ دفاتر بختیار در لندن و پاریس و فهرستی از افسران نظامی سابق ایران که در ایالات متحده سکونت دارند، از این بخش حذف شده است.]