گذرنامه مستشاران

وزارت امور خارجه مانده بود، آمده ام. اکثر این افراد مستقیماً و یا به عنوان مقاطعه کار فرعی برای پادگان مهندسین خلیج کار می کنند. لذا من، آشتیانی و صادقی را به «ترتیبات ساختمان سازی نظامی» که در یادداشت شماره 396 مورخه 19 سپتامبر 1956 سفارت درج شده است، ارجاع دادم. در این یادداشت خواسته شده است که گذرنامه ها به وسیله وزارت امور خارجه ثبت شود، همچنانکه پیش از این عمل می شده است. آنها توضیح دادند که پاسپورتهای خدمت متعلق به اتباع آمریکایی یا اتباع کشورهای ثالث باید به وسیله شهربانی ثبت شود. من توجه آنها را به نامه وزارت امور خارجه به شماره 476 مورخ 9 آوریل 1964 جلب کردم که اظهار می داشت «هیچ گونه تغییری» در روند ثبت گذرنامه ها به عمل نیامده است، اما من گفتم ظاهراً تغییری صورت گرفته است. آشتیانی قبول داشت که نامه 9 آوریل ضد و نقیض است و پیشنهاد کرد که گذرنامه های موجود، که در همان حال صادقی آنها را جلوی ما می گذاشت، عجالتاً می توانند ثبت شوند تا موضوع رسیدگی و حل شود. من فوراً موافقت کردم. صادقی با این کار موافق نبود و پیشنهاد کرد که گذرنامه ها برای ثبت به شهربانی فرستاده شوند.

او گفت که با شهربانی نیز تماس گرفته است. اما مشکل ثبت «گذرنامه ها - م» همچنان باقی است زیرا شهربانی حاضر نشده بدون ارائه اسناد دیگری، گذرنامه ها را به ثبت برساند. هیچ یک از مقامات رسمی قادر نبودند سندی را ارائه دهند که بنابر آن دولت ایران «ترتیبات ساختمان سازی نظامی» را پذیرفته (یا رد کرده) است. و از من خواستند تا نامه ای که گواه بر پذیرش آن توسط ایران باشد، نشان دهم. من جواب دادم که خوشحال خواهم شد که چنین کاری انجام دهم اما اگر روش موقتی برای ثبت گذرنامه ها اتخاذ شود تا بتوان آنها را به صاحبانش بازگرداند، مایه قدردانی است. صادقی گفت که چنین امکانی را توسط شهربانی پیگیری خواهد کرد. (وقتی آنجا را ترک کردم، این احساس را داشتم که تا یادداشت درخواست شده را ننویسم، هیچ کاری انجام نخواهد شد).