4- تحلیل جریان گروگان گیری برای برژینسکی

یادداشت گری سیک از کارکنان شورای امنیت ملی برای مشاور امنیت ملی رئیس‌‌جمهور (برژینسکی)[1]

واشنگتن، 5 نوامبر 1979

موضوع:

           ایران

شما پرسیدید که طرح‌های احتیاطی ما وقتی در معرض آزمایش قرار گرفتند، چقدر موفق بودند؟ روشن است که پاسخ این است: به‌هیچ‌وجه! بی‌ثمربودن تلاش فوق‌العاده‌ای که در طول نه ماه گذشته برای تقویت ساختمان کنسولگری انجام شده است، زمانی ثابت شد که جمعیت توانست به زیرزمین نفوذ کند. افسران امنیتی ما معتقد هستند که این کار به‌دست عوامل داخل سفارت انجام شده است، اما به‌هرحال شاید هرگز نتوانیم حقیقت این موضوع را بفهمیم.

طرح‌های قبلی ما عبارت بود از: بستن سفارت، نگه‌داشتن تنها تعداد معدودی از افراد در آن به‌صورت آماده‌باش و پراکنده‌کردن سایر کارمندان به مناطق مرکزی که کمتر احتمال می‌رود که تظاهرکنندگان از آن‌ها اطلاع داشته باشند.

اگر این جمعیت، پنجشنبۀ گذشته (اول نوامبر) حمله می‌کردند، همان‌طور که ما انتظارش را داشتیم، به نظرم می‌توانستیم مشکل را مدیریت کنیم. تظاهرکنندگان کاملاً آگاه و سازمان‌‌دهی‌شده بودند. آن‌ها دقیقاً می‌دانستند که کجا باید بروند، به کدام ساختمان حمله کنند، چه موقع نیروهای امنیتی در کمترین سطح هشدار به سر می‌برند و حتی وقتی با یک در فولادی مواجه شدند، توانستند یک مشعل بُرش استیلن درست کنند. موفقیت آن‌ها به‌خاطر خوش‌شانسی‌شان و بدشانسی ما نبود؛ علت سازمان‌دهی بود نه شانس!

این حادثه این سؤال را برای من ایجاد کرد که وقتی سفارت کشور شما با یک جمعیت اوباش کاملاً سازمان‌دهی‌شده مواجه است که می‌تواند زمان و مکان خود و نیز نقاطی که بعد از بروز اولین نشانه‌های آشوب توسط پلیس حفاظت نمی‌شوند را انتخاب کنند، آیا سخن‌گفتن دربارۀ امنیت، واقع‌بینانه است؟