طرح نبرد سیاسی علیه ایران

یادداشت ویلیام اودوم از کارکنان شورای امنیت ملی برای قائم‌مقام مشاور امنیت ملی رئیس‌جمهور (آرون)[1]

واشنگتن، 11 جولای 1980

موضوع:

           جلسه با کارلوتچی و دیگران

من امروز صبح با گری سیک دربارۀ هدف از برگزاری این جلسه صحبت کردم.[2] او نظر من را دربارۀ جهت‌گیری بحث در راستای جلسۀ برژینسکی، براون و ترنر جویا شد.[3] اگرچه موضوع جلسه اتفاقات خاص احتمالی بود، ولی برژینسکی موضوع توانایی برای نبرد سیاسی در داخل کشور و کشانده‌شدن آن به‌سمت جنگ داخلی را مطرح کرد. تصور او این بود که ما به‌اندازۀ کافی در ایجاد و توسعۀ تدابیر لازم، سرعت عمل نداشته‌ایم؛ بنابراین شانس موفقیت نداریم.

در ادامه، از بحث‌ دو نکته به دست آمد: اول، در تدبیر طرح‌هایی برای شرایط احتمالی ویژه، باید به استفاده از آن‌ها برای اهداف دیگر نیز توجه داشته باشیم؛ بنابراین، باید کمتر دربارۀ سرمایه‌گذاری در توانایی‌های یک‌بارمصرف تردید کنیم، اگر قرار است که آن‌ها در آینده نیز احتمالاً دوباره به کار گرفته شوند.

دوم، برژینسکی خواستار این شد که امکان تسریع در توسعۀ تدابیر و راهکارها برای «نبرد سیاسی» بررسی شود؛ چراکه شرایط کشور روبه‌وخامت است. آیا می‌توانیم روش‌های متنوع‌تری را به کار ببندیم؟ آیا یک هدف راهبردی مؤثر داریم؟ البته او به‌دست‌آوردن دوبارۀ ایران را کلید منطقۀ شمالی دانست که به‌مراتب مهم‌تر از پاکستان و افغانستان است.

سه آیندۀ دیگر نیز برای ایران محتمل است؛ اول، ممکن است که این کشور به یک نظام رادیکال چپ‌گرا و حامی مسکو تبدیل شود؛ دوم، شاید تجزیه گردد و پاکستان، ترکیه، عراق و شوروی در آن سهیم شوند؛ سوم، ممکن است بتواند مرزهایش را حفظ کند، درحالی‌که یک نظام ضدشوروی در آن حاکم است که حامی غرب نیز نیست، ولی درعمل، به دلایل اقتصادی و امنیتی به‌سمت غرب گرایش دارد. هدف باید حصول اطمینان از تحقق حالت سوم باشد.

اولین گام راهبرد که این مهم را محقق می‌سازد، باید گرفتن یک تدبیر در داخل و خارج کشور باشد. من مدعی نیستم که از کم‌وکیف و یا اولویت‌بندی این راهکارها درخصوص ایران آگاهی دارم.

[محتوای مربوط به تدابیر و راهکارها از این قسمت حذف شده است.]