گزارش معرفی چریک های فدایی

6 - دومین جریان، لزوم ادامه انقلاب است تاحصول نتیجه ذاتی آن من جمله برقراری دمکراسی خالص (دمکراسی که به وسیله ایده آل های اسلامی محدود نشده باشد به گزارش دیگری در این باره رجوع کنید). در این مقوله خواست هایی برای جایگزینی گارد ملی انقلابی به جای ارتش، کنترل صنایع، بانک ها و غیره به وسیله کمیته های خلق و حملاتی به تبعیت دولت از ایدئولوژی اسلامی به عنوان اینکه این ایدئولوژی تنگ نظر می باشد ٬ شده است.

7 - فداییان خلق و دیگر گروه های چپی، همچنین تلاش های ویژه ای در میان دانشجویان دانشگاه به عمل آورده اند. علیرغم ادعاهای رسمی خارج کردن فداییان خلق از دانشگاه تهران، رابط های دانشگاهی ایرانی گزارش می کنند که حضور آنها دائمی و اساسی است اگرچه تمایل دارند به اینکه حضورشان را از کانال بحث ایدئولوژیکی دنبال کنند، تا حضور مسلحانه.

8 - حداقل 3 گروه قابل شناسایی مارکسیست دیگر فعلاً در صحنه ایران وجود دارند، اما هیچ کدام جناح مسلح ندارند (حداقل هیچ کدام از آنها که در صحنه ظاهر شده اند). اولی خط قدیمی سازمان توده است که خصوصاً درداخل ایران فعال نبوده است. ظاهراً خیلی از اعضای آن با ظهور توانمندانه انقلاب به فداییان خلق پیوستند. دومی حزب کمونیست ایران است (که ادعا می کند از توده جدا است) که در داخل دانشگاه ها فعال بوده است و ظاهراً نزدیکی و وابستگی بیشتری از سازمان قدیمی توده به مسکو دارد.

فداییان خلق به اندازه کافی از طرف این گروه آزرده شده بود که در 12 اسفند اعلامیه ای منتشر کرد که می گوید آنها(فداییان) هیچ رابطه ای با حزب کمونیست ایران ندارند واز حزب کمونیست شدیداً. به خاطر ابزار منافع خارجی ”بودن انتقاد کرد. کشمکش بین چپی ها دومین ستیزه آشکارش را در 12 اسفند به خود دید، وقتی که اعضای حزب کمونیست ایران یا فداییان (در اینجا ابهاماتی وجود دارد) به گردهمایی گروه سوم مارکسیست که یکی از مؤسسین آن رضا براهنی است (حزب کارگران سوسیالیست ایران) حمله بردند.حزب موردحمله گروهی که علایم (یانکی به خانه ات برگرد)وپوسترهایی که می گفت (براهنی باید برود) را در دست داشتند، واقع شد. دیگران، حزب کارگران سوسیالیست ایران را شاخه تروتسکیست جنبش مارکسیست می دانند.

9 - چپی های تندروتر به وضوح خودشان را به عنوان یک نیرو در سیاست های ایران مطرح کرده اند. آنها حتی یزدی معاون نخست وزیر را که به آنهااخطار کرد، به یادداشته باشند که انقلاب ایران اسلامی است و حتی اگر مارکسیست ها از آزادی فعالیت سیاسی بهره مند می شوند ،نباید به اساس اسلامی انقلاب حمله کنند، یک هدف قرار داده اند. از لحاظ جنبه های عملی چنان حمله هایی ادامه داشته است و واحدهای فداییان خلق به قرارگاه های پلیس و دیگر تأسیسات به طور منظمی در دو هفته گذشته حمله کرده اند.

عقاید در این مورد که آیافداییان خلق در آینده نزدیک به اقدامی عمده برای به دست گرفتن قدرت دست خواهند زد یا نه ٬متفرق است.چند تن از ناظران مطلع معتقدند که فداییان خلق فشار را برروی دولت ایران حفظ خواهند کرد، تا هم یک ابزار سودجویی و هم تلاشی باشد در جهت اینکه دولت جدید ایران را نامتعادل نگهدارد و به موفقیت هایی که می تواند دست یابد. با این نظریه فشار اصلی چپی ها، بعداز رفراندوم و در زمان انتخابات مجلس مؤسسان خواهد بود، مگر اینکه دولت اسلامی براثر ضربه های ایذایی از هم بپاشد.

ص: 148