عملیات آزاد سازی گروگان ها

وزیر ونس: اشتباه بزرگی است که اقدام به نجات گروگان‌ها کنیم؛ چراکه: 1. دیدار اعضای صلیب سرخ با همۀ گروگان‌ها اعلام شده است و همۀ آن‌ها خوب هستند؛[2] 2. متحدین ما شروع به اقدام کرده‌اند؛ تصمیم دارند تا روز 21 آوریل تحریم‌ها را اعمال کنند. ما نباید پیش برویم. امکان کشته‌شدن افراد (پنج تا پانزده گروگان) و در معرض خطر قرار گرفتن سایر آمریکایی‌ها و نیز اروپایی‌ها وجود دارد و متحدین این موضوع را درک نخواهند کرد.

وزیر براون: پس شما معتقد هستید گروگان‌ها چه زمانی آزاد می‌شوند؟

وزیر ونس: من نمی‌دانم، ولی شاید یک‌سوم آن‌ها در این بین کشته شوند. ممکن است پس‌از انتخابات مجلس.

وزیر براون: مجلس کمتر نسبت‌به آزادی گروگان‌ها مسئول و پذیرا خواهد بود.

زبیگنیف برژینسکی: ما مشکل زمان‌بندی داریم. اگر اکنون عملیات نجات را آغاز نکنیم، ممکن است بعد خیلی دیر شود. همچنین مسئله‌ای راهبردی وجود دارد؛ ایران به‌سمت جناح چپ گرایش پیدا کرده است و ما باید به مشکل پایان دهیم (که همان موضوع گروگان‌گیری است).

رئیس‌جمهور: اشمیت عمیقاً نگران آثار منفی فشارها در ایران است[3] و من نیز نگران شکست اقدام هستم. اگر مجلس تشکیل جلسه دهد و اتفاقی نیفتد، ما با اسارت طولانی‌مدت روبه‌رو خواهیم بود. به‌تازگی دولت ایران تهدیدها نسبت‌به جان گروگان‌ها را منکر نمی‌شود.

من گمان نمی‌کنم که عملیات نجات با گذشت زمان، خودش بهبود بیابد. اگر ما تنها گزینۀ نظامی را پیش رو داشته باشیم، عنصر غافل‌گیری از بین می‌رود؛ درحالی‌که اکنون تحریم‌های اقتصادی خیال دانشجویان متخاصم را آسوده کرده است. روی‌هم‌رفته، بهتر است مسیر را ادامه بدهیم. تأخیر سبب بدترشدن اوضاع منطقه می‌شود. من به تصمیمی که گرفتم، پایبند می‌مانم.

زبیگنیف برژینسکی: (سؤالات را برای بحث بیشتر خلاصه می‌کند: ماهیت اقدام مضاعف تنبیهی؟ چه دولت‌هایی و چه زمان باید از انجام نجات آگاه شوند؟ چه اقدامی برای دروغ‌‌پراکنی باید کرد؟ چگونه آمریکایی‌‌ها را از ایران خارج کنیم؟ واکنش‌های احتمالی خارجی، به‌طور خاص شوروی؟ واکنش به یک شکست احتمالی؟ به‌روزرسانی سناریوی عملیات؟)

وزیر ونس: (احساس می‌کند که در دستور کار قرار دادن هرگونه اقدام تنبیهی دیگر یک اشتباه است.)

وزیر براون: (حملۀ احتمالی به یک ایستگاه تلویزیونی در تهران را تشریح می‌کند.)

رئیس‌جمهور: مهم است که تلفات به حداقل کاهش پیدا کند و ما درگیر کشتار بی‌دلیل نشویم.

زبیگنیف برژینسکی: ما همچنین باید از اشتباه کندی در خلیج خوک‌ها، یعنی محدودکردن عملیات نظامی به‌اندازه‌ای که شانس موفقیتش کاهش پیدا کند، اجتناب کنیم.

ژنرال جونز: ما درگیر کشتار بی‌دلیل نخواهیم شد؛ ما تنها این کار را درصورت نیاز برای جلوگیری از تلفات‌دادن خودمان انجام خواهیم داد. ما یک ساعت در سفارت هستیم و تمام بخش‌های چهار ساختمان را جست‌وجو خواهیم کرد (بحث بین ترنر، ونس و برژینسکی دربارۀ سفارت؛ استحکامات آن چگونه است و چگونه از آن حفاظت می‌شود.)

رئیس‌جمهور: من ترجیح می‌دهم که حملۀ دیگری رخ ندهد. ما نیازمند یک عملیات روشن هستیم. نباید سایر ساختمان‌ها در تهران را منفجر کنیم و من نسبت‌به گروگان‌گیری افراد نیز تردید دارم.

زبیگنیف برژینسکی: به‌اسارت‌گرفتن افراد برای شرایطی که ایرانی‌ها آمریکایی‌های دیگری را به گروگان بگیرند، امری مطلوب است (براون و کلایتور موافق بودند).

رئیس‌جمهور: می‌خواهم این کار بی‌کم‌وکاست و ساده انجام بشود.

زبیگنیف برژینسکی: این یک دارایی است. ما هر زمانی می‌توانیم آن‌ها را دوباره به کشورشان بازگردانیم.

وارن کریستوفر: اسیرگرفتن بیشتر از آنکه کمک‌کننده باشد، چالش‌زاست.

جودی پاول: با کریستوفر موافق هستم. درنهایت می‌خواهیم با آن‌ها چه کنیم؟

همیلتون جردن: من نیز با این دیدگاه موافق هستم. اگر فردی را بخواهیم به اسارت بگیریم، باید شخصیتی مهم باشد.

ژنرال جونز: من اسرا را تا منصوریه می‌برم و سپس آن‌ها را آزاد خواهم کرد. می‌خواهم فرمانده اختیار عمل داشته باشد.

وزیر ونس: این کار سبب پیچیده‌شدن اوضاع می‌شود.

رئیس‌جمهور: در این مورد با فرمانده صحبت کنید. اساساً، من تمایلی به اسیرکردن افراد ندارم. اگر این کار ضرورت دارد، آن‌ها را تا منصوریه ببرید و سپس آزادشان کنید.

زبیگنیف برژینسکی: ما همچنین باید به اقدامات لازم درصورت شکست عملیات نیز فکر کنیم. باید به فکر تلافی درصورت خراب‌شدن شرایط و یا اسارت افراد بیشتر باشیم. گزینه‌های ما مین‌گذاری یا حمله به یک پالایشگاه هستند.

وزیر براون: (اگر شکست گسترده باشد با بیشتر از این موافق است.) سؤال این است که اگر عملیات شکست بخورد، چه زمان باید واکنش نشان داد؟

دریابُد ترنر: باید همان روز واکنش نشان دهیم تا یک عملیات واحد به نظر بیاید و کمتر به‌عنوان یک شکست قلمداد شود.

وزیر ونس: پیامدها برای سایر کشورهای غربی‌ چیست؟

رئیس‌جمهور: ما قرار است وارد سفارت خودمان شویم و افراد خودمان را نجات بدهیم. هدف دیگری نداریم.

ژنرال جونز: باید اجازه بدهیم که درصورت شکست، کشتی‌های مهاجم برخی اهداف را در تهران، همان شب هدف قرار دهند.

جودی پاول: شاید خوب باشد که همان شب، ایستگاه تلویزیونی را هدف قرار دهیم.

رئیس‌جمهور: یک نکته من را اذیت می‌کند. وجهۀ ملت ما باید حفظ شود. ایرانی‌ها هیچ فردی را نکشته‌اند؛ بنابراین ما نیز نباید ایرانی‌های بی‌گناه را بکشیم.

وزیر براون: در آن صورت باید مین‌گذاری انجام شود.

زبیگنیف برژینسکی: حق با رئیس‌جمهور است. این اقدامات اضافی را تنها درصورتی باید انجام بدهیم که با شکست و متعاقب آن کشته‌شدن گروگان‌ها مواجه شویم. شاید بتوان برج مخابراتی و تلویزیونی را نیز منهدم کرد. (بحث دربارۀ ابتکارات مختلف دیپلماتیک که برای منحرف‌ساختن توجهات از عملیات نجات، طراحی شده است.)

جودی پاول: ما نمی‌توانیم همۀ خبرنگاران آمریکایی را از آنجا خارج کنیم. شاید همیلتون بتواند با رابطش در تهران تماس بگیرد و شهروندان ما را خارج کند. گزینۀ دیگر این است که به چهره‌های برجستۀ رسانه‌ای هشدار بدهیم که شخصیت‌های رسانه‌ای ما هدف حمله بوده‌اند و باید کشور را ترک کنند.

(رئیس‌جمهور و براون تردید داشتند که ایدۀ بالا کارآمد باشد.)

دریابُد ترنر: فعالیت برای ترویج اطلاعات غلط بایستی از یک موضوع کلی پیروی کند. ما به‌طور خاص باید نیروهای اطلاعاتی شوروی و کوبا را فریب بدهیم. همچنین لازم است که برای شرایط افشای احتمالی ماجرا، یک روایت پوششی نیز داشته باشیم.

زبیگنیف برژینسکی: باید اشاره کنیم که به فکر مین‌گذاری هستیم. (بحث بیشتر دربارۀ ایجاد پوشش برای عملیات تا جایی که به عمان مرتبط می‌شود؛ با ایجاد یک روایت پوششی مبنی‌بر تخلیۀ هوایی در افغانستان موافقت شد.)

ژنرال جونز: عملیات، پنجشنبۀ آینده (24 آوریل) اجرا خواهد شد، مگر اینکه رئیس‌جمهور با آن مخالفت کند. اگر آب‌وهوا بد باشد، ما عملیات را به روز دیگر منتقل می‌کنیم.