جلسه کارتر با نمایندگان گروه اقدام برای پیوند خانواده ­ها

یادداشت گفت‌وگو[1]

واشنگتن، 13 می 1980، 1ـ1:25 بعدازظهر

موضوع:

           خلاصۀ جلسۀ رئیس‌جمهور با نمایندگان گروه اقدام برای پیوند خانواده‌ها

شرکت‌کنندگان:

-         رئیس‌جمهور، جیمی کارتر

-         کاترین کیئو،[2] رئیس گروه

-         پرل گولاچینسکی،[3] مادر آلن گولاچینسکی[4]

-         لوئیزا کندی،[5] همسر افسر اقتصادی، مورهد کندی[6]

-         باربارا روزن،[7] همسر بری روزن،[8] وابستۀ مطبوعاتی قانون نوآوری و رقابت

-         ایالات متحده[9]

-         گری سیک، شورای امنیت ملی

-         روی جنکینز، دفتر مطبوعاتی کاخ سفید[10]

خانم کندی گزارشی از سفر اخیرش به همراه سایر اعضای گروه اقدام برای پیوند خانواده‌ها به اروپا را برای رئیس‌جمهور تشریح کرد. آن‌ها خواستار اتحاد و همبستگی در مسئلۀ گروگان‌گیری دیپلمات‌ها شدند و معتقد بودند که آمریکا از حمایت متحدین برخوردار است، البته متحدین باید به شیوۀ خود اقدام کنند.

رئیس‌جمهور گفت تضمین‌هایی را به‌صورت محرمانه ازسوی متحدین دریافت کرده است، ولی اظهارات علنی در مطبوعات و رسانه‌ها اغراق می‌شوند و این تصور در آمریکا وجود دارد که متحدین پشت ما نیستند. او سفر گروه به اروپا را خوب و سازنده توصیف کرد.

خانم کندی توضیحات مختصری دربارۀ ارتباطات اخیر با شبکه‌های تلویزیونی نیز ارائه کرد. آن‌ها به‌دنبال جلب حمایت برای پوشش موضوع پنج خانوادۀ گروگان‌ها و پنج خانوادۀ ایرانی که در زمان شاه مورد آزار و اذیت قرار گرفتند، هستند. هدف نشان‌دادن این نکته است که علی‌رغم تفاوت‌های بسیار زیاد، ارتباط بین مردم عادی و نیز دولت‌ها امکان‌پذیر است.

رئیس‌جمهور گفت این طرح بدون مشارکت او مؤثرتر خواهد بود؛ بااین‌وجود، او معتقد بود هر اقدامی که خانواده‌های گروگان‌ها در چهارچوب مسائل انسانی و بشردوستانه انجام داده‌اند، مفید و سودمند است. او از سفر خانواده‌ها به ایران پرسید و خاطرنشان کرد که خانم تیم،[11] پس‌از بازگشت محکوم شد و بنابراین او از این کار پشیمان است.

خانم کندی از تلاش‌ها برای حضور در کنفرانس وزرای امور خارجۀ کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی در اسلام‌آباد گفت. آن‌ها با چندین تن از سفرا در کشورهای خاورمیانه تماس گرفتند و پیام‌هایی نیز به مسقط، جدّه و اسلام‌آباد فرستاده بودند.

رئیس‌جمهور گفت تمایل دارد تا از این تلاش حمایت کند، اگرچه نقش دولت آمریکا در این زمینه نباید آشکار گردد. او پیشنهاد کرد که گروه همچنین با اسقف اعظم، کاپوچی که ارتباط نزدیکی با خمینی دارد، مرتبط گردد.

خانم کندی گفت واتیکان از آن‌ها خواسته است تا نقشش را افشا نکنند.

رئیس‌جمهور خلاصه‌ای از اقدامات جاری آمریکا در این مسئله را ارائه کرد. دبیرکل، والدهایم، دیروز با او تماس گرفته است و این احتمال وجود داشت که یک یا دو نفر از اعضای کمیسیون سازمان ملل، به تهران برگردند. این اتفاق حاصل گفت‌وگوی والدهایم با قطب‌زاده بوده است؛ تنها فردی در ایران که شجاعت سیاسی دارد؛ گرچه او در تلویزیون به‌عنوان یک شخصیت بی‌لیاقت نشان داده شده است.

بنی‌صدر هیچ خاصیتی ندارد و پیروزی او در انتخابات، اشتباهی جدی برای ما بود. او در اجرای تعهداتش درقبال ما تأخیر ورزید و به بهشتی و دیگران اجازه داد تا مذاکرات را تضعیف کنند. رئیس‌جمهور گفت هیچ امیدی به مجلس برای آزادی گروگان‌ها ندارد؛ چراکه آن‌ها آشفته و بدون نظم لازم هستند.

چهار مسیر وجود دارند که باید هم‌زمان پیش برده شوند: الف. سازمان ملل؛ ب. رهبران دینی مسلمان که ممکن است بتوان در تهران با آن‌ها مرتبط شد؛ ج. متحدین اروپایی؛ د. حمایت بشردوستانه از خانواده‌های گروگان‌ها.

 او مشغول پیشبرد سه مسیر اول بود و چهارمی را به گروه سپرد. اگر گروه در موضوع شبکه‌های تلویزیونی کمک نیاز داشتند، روی جنکینز، جودی پاول یا هادینگ کارتر در وزارت امور خارجه آمادۀ همکاری هستند. او از آن‌ها خواست تا این گفت‌وگوها محرمانه باقی بماند.

خانم کندی گفت آن‌ها به این نتیجه رسیده‌‌اند که خودشان این کار را انجام بدهند. یک مشکل این است که آن‌ها متهم به «نمایندگی» از دولت آمریکا هستند. اگر همیشه این اتهام را انکار می‌کنند، رئیس‌جمهور باید درک کند که این بدان معنا نیست که آن‌ها قدردان زحماتش نیستند.

رئیس‌جمهور از چگونگی کمک به آن‌ها برای حضور در اجلاس وزرای امور خارجۀ سازمان کنفرانس اسلامی پرسید.

سیک گفت هارولد ساندرز به آن‌ها کمک خواهد کرد، بدون اینکه حمایت دولت آمریکا در این زمینه آشکار شود.