برنامه ریزی برای فراری دادن گروگان ها

نامۀ هنری راس پرو[1] به مشاور امنیت ملی رئیس‌جمهور (برژینسکی)[2]

دالاس، 8 ژانویه 1980

دکتر برژینسکی:

همکار من بعداز سی‌وشش روز اقامت در تهران، به کشور برگشته است. وضعیت پیرامون گروگان‌ها ناپایدار و غیرقابل پیش‌بینی است. هرچیزی ممکن است اتفاق بیفتد. تئوری‌ها، نظرات و تخمین‌ها درمورد آنچه به‌احتمال زیاد اتفاق می‌افتد، ارزش کمی دارند.

آشفتگی و سردرگمی در تهران امکان نفوذ و حفظ یک تیم نجات غیرمتعارف را در داخل شهر منطقی می‌سازد؛ همان‌طور که ما این کار را در فوریه گذشته انجام دادیم.[3]

وسایل نقلیه، سلاح و سایر تجهیزات را می‌توان در شهر تهیه کرد. همکار من آماده است که برای کمک به تیم، به تهران بازگردد. هنوز می‌توان برخی ایرانی‌های قابل‌اعتماد را برای کمک به عملیات استخدام کرد. امکان دریافت کمک از گروه‌های مخالف ایرانی وجود دارد، اما تنها درصورتی‌که این تیم در تهران باشد تا ازطریق ایرانیانی‌هایی که به‌دقت انتخاب شده‌اند، چنین فعالیت‌هایی را سازمان‌دهی کند.

سنگ بنای گزارش ما به سیا و وزارت دفاع در روز هفتم اسارت، استقرار یک تیم نجات در تهران بود:

-      یک تیم نجات مستقر در ایالات متحده ارزشی ندارد؛

-      یک تیم نجات مستقر در یک کشور مجاور ارزش کمی دارد؛

-      یک تیم در تهران ارزش زیادی دارد. می‌تواند به‌سرعت به رویدادها واکنش نشان دهد و نیز یک دارایی مهم محسوب می‌شود؛ چراکه اکثر رویدادها خارج از کنترل ما هستند. تنها تأخیر زمان کوتاهی خواهد بود که برای اعزام هواپیما به نقطۀ سوارکردن افراد نیاز است.

حضور و انتظار تیم در شهر سبب می‌شود که اعضا این امتیاز را داشته باشند که از شرایط واقعی که قرار است در آن عمل کنند، آگاه شوند. برنامۀ نجات در نتیجۀ به‌دست‌آوردن تجربه در خیابان‌ها بهبود خواهد یافت.

به من گفته شده است که تیم و رهبران آن درجه‌یک هستند؛ این تمام چیزی است که اهمیت دارد. پس‌از اینکه دربارۀ توانایی تیم و شرایط کنونی شهر اندیشیدم و آن را با گروه آماتورهای بی‌تجربه خود مقایسه کردم، متقاعد شدم که اگر بخواهیم، تیم موفق خواهد شد.

-      به رهبر تیم منابع، مسئولیت و اختیار بدهید تا کار را به سرانجام برساند؛

-      به تیم، یک مأموریت واضح و بدون فهرستی از محدودیت‌ها که به‌شکلی مؤثر برنامه را محدود یا متوقف می‌کند، بدهید؛

-      به رهبر در میدان، آزادی عمل بدهید تا برنامه را براساس شرایط واقعی تغییر دهد؛ زیرا وضعیت به‌صورت روزانه یا حتی ساعتی درحال تغییر است؛

-      تیم را به‌سرعت در موقعیت خود مستقر کنید؛

-      در برابر وسوسۀ کنترل بیش از حد تیم از واشنگتن مقاومت کنید.

برخی از افراد ارشد نسبت‌به احتمال شکست، بیش از حد واکنش نشان می‌دهند. حدس‌زدن نسبت‌به میزان شانس موفقیت، بی‌معناست؛ مگر اینکه به دیگر افراد ارشد، آزادی کافی برای تأیید مأموریت بدهید. آماده‌سازی، موقعیت‌یابی، تصمیم‌گیری، زمان‌بندی، اجرا و خوش‌شانسی نتیجه را تعیین می‌کند.

برای کسانی که به نشانه‌ای از احتمال موفقیت نیاز دارند، تنها یک راه برای نیل به یک پیش‌بینی معنادار وجود دارد. با رهبران تیم که در میدان حضور دارند، گفت‌وگو کنید. هیچ‌کس به اندازۀ مردانی که قرار است به آن‌ها شلیک شود، درمورد موفقیت حساس نیستند. اگر آن‌ها بر این باور هستند که طرح مأموریت درست است و اگر آزاد هستند که در اجرای آن از قضاوت خوب استفاده کنند، این بهترین نشانۀ ابتدایی است که می‌توانیم داشته باشیم.

نقاط ضعف سازمانی که در اولین جلسۀ خود مطرح کردیم، هنوز وجود دارند. همۀ افرادی که روی این پروژه کار می‌کنند، باید به یک نفر گزارش دهند. باید با حسادت‌های سازمانی، مشاجرات بر سر نقش‌ها و مأموریت‌ها، اختلافات حوزه‌ای و... قاطعانه برخورد شود. بخش بزرگی از کل تلاش در این پروژه همچنان در چنین زمینه‌های غیرمولّدی تلف می‌شود. وقتی در نظر بگیرید که جان پنجاه نفر به‌اضافۀ جان اعضای تیم نجات در خطر است، این کار غیرقابل توجیه خواهد بود.

ایالات متحده تلاش‌های مسالمت‌آمیز خود را برای آزادی گروگان‌ها ازطریق سازمان ملل، دادگاه جهانی، سفر والدهایم و واسطه‌هایی از کشورهای دیگر، بدون موفقیت به پایان رسانده است. روس‌ها افغانستان را تصرف و خاورمیانه را بیشتر بی‌ثبات کرده‌اند. امروز خمینی اعلام کرد که به‌مدت پانزده روز به انزوا می‌رود. اگر تماس او با دانشجویان در سفارت قطع شود، این موضوع چند متغیر جدید را برای بررسی مطرح می‌کند.

احتمال استفاده از تیم نجات درحال افزایش است و هنوز تیمی در تهران یا در یک کشور نزدیک مستقر نشده است. در مقابل، پس‌از بررسی اولیه، تیمی را طی ۱۲ ‌روز وارد تهران خواهیم کرد و ۳۵ روز آن را مخفی نگه می‌داریم.

آزمون واقعی پیشنهادها و توصیه‌ها دربارۀ این مأموریت در احتمال ازدست‌دادن جان انسان‌ها آشکار می‌گردد. آیا توصیه‌کنندگان حاضر هستند به این مأموریت بروند؟ من پیشنهادی را که پنج روز پس‌از گروگان‌گیری مطرح کردم، تکرار می‌کنم: اگر دولت ما احساس کند که به‌دلیل مشکلات در سراسر خاورمیانه نباید تیم نجات را اعزام کند، گروه ما درصورت درخواست ایالات متحده،

-      یک تیم نجات را سازمان‌دهی خواهد کرد؛

-      هم‌زمان با ادامۀ مذاکرات، آن را به محل موردنظر اعزام می‌کند؛

-      منتظر یک فرصت می‌ماند؛

-      اگر لازم شد، گروگان‌ها را آزاد می‌کند و آن‌ها را تا مکانی امن اسکورت می‌کند.

خواهشمند هستم که این نامه را شخصی بدانید و از انتشار آن برای عموم مردم، وزارت دفاع و امور خارجه، سیا یا سایر افراد اجتناب نمایید. محتوا مخصوص استفادۀ شخص شماست تا درصورت صلاح‌دید، بدون اشاره به منبع از آن بهره بگیرید.

درصورت نیاز به راهنمایی و کمک بنده، اطلاع بدهید.

بهترین آرزوها را برای شما خواستار هستم.

راس پروت