Post
19249
از: وزارت امور خارجه در واشنگتن دی - سی، ونس
محرمانه
به: سفارت آمریکا در تهران
1357-04-17- 1978-07-08
متن سند
سند شماره (8)
تاریخ: 17 تیر 1357 - 8 ژوئیه 1978
خیلی محرمانه
از: وزارت امور خارجه در واشنگتن دی سی
به: سفارت آمریکا در تهران، فوری
موضوع: تضمین وام بانکی تجاری به پاکستان توسط ایران
نسخه ذیل از مطالبی که در رابطه با تضمین وام بانکی تجاری به پاکستان توسط ایران برای معاون وزیر نیوسام تهیه شده جهت اطلاع در اختیار شما گذارده می شود.
زمینه قبلی:
در دو سال گذشته بین پاکستان و سندیکای بانکهای خصوصی به (ریاست سیتی بانک) مباحثات بسیاری پیرامون امکان اعطای 300 میلیون دلار وام بانکی تجاری صورت گرفت. موعد پرداخت این وام 6 تا 7 سال دیگر خواهد بود و ایران آن را تضمین خواهد کرد. به خاطر ناامنیهای سیاسی و اقتصادی پاکستان و مشکلات مربوط به حل جنبه های فنی این وام، بانکهای خصوصی در پرداخت وام تأخیر روا داشته اند. در نتیجه پاکستان شروع به گردآوری قروض کوتاه مدت (یکساله و یا کمتر) کرد تا هزینه یا سرمایه مورد نیاز خود را به این طریق گردآوری نماید.
ظاهرا در ماههای اخیر دولت پاکستان با دولت ایران در مورد 300 میلیون دلار وام مورد نیاز وارد مذاکره شده است؛ لیکن دولت ایران نیز با خونسردی از اتخاذ تصمیم تا حل شدن مسئله بوتو امتناع می ورزد. معذالک، مشکلات مربوط به موازنه بازپرداختهای پاکستان کاهش یافته است، که دلیل اصلی
ص: 370
آن ارسال پول توسط کارگران از خارج می باشد. (ارسال پول از خارج کارگران از 600 میلیون دلار در سال مالی 1977 به 2/1 میلیارد دلار در سال مالی 1978 رسید.) مذاکرات بین صندوق بین المللی پول و دولت پاکستان نشانگر نیاز موجود جهت کاهش قروض جدید است. دولت پاکستان در نظر دارد قروضی را که موعد بازپرداخت آنها کمتر از 5 سال است ممنوع اعلام کرده (وامهای مربوط به وارد کردن مواد غذایی از این قاعده معاف می باشند) و وامهایی را که مدت بازپرداخت آنها نیز کمتر از 15 سال است محدود خواهد نمود. طبق اظهارات ستادصندوق بین المللی پول، طبق ملاحظات کنونی وام بانکی تجاری 300 میلیون دلاری نیز ممنوع خواهد بود. پاکستان از نتایج نشست ماه ژوئن کنسرسیوم کمکی بانک توسعه و بازسازی بین المللی بسیار ناراحت بود، چون کنسرسیوم اعلام کرده بود که وضع بازپرداختیهای پاکستان سبب شده است که این بانک نتواند بهترین وام را در اختیار این کشور قرار دهد.
دولت پاکستان نیز معتقد است که در حال حاضر قادر است آنقدر ارز خارجی به دست آورد که بتواند هزینه واردات سنگین غیرمنتظره، از قبیل حدود دو میلیون تن گندم، در 12 ماه آتی را بپردازد.
(کنسرسیوم اعتباردهندگان، بی ثباتی وضع بازپرداختی پاکستان را به رسمیت شناخته و قول داد که نیاز این کشور را به وام در نظر داشته باشد.) دولت پاکستان به صندوق بین المللی پول یادآور شده است که در نظر دارد در قوانین و مقررات مربوطه جرح و تعدیلهایی را به وجود آورد تا در صورت توافق کنسرسیوم با شرایط آنان نیز مطابقت داشته باشد. شاید دولت پاکستان به این نتیجه رسیده است که باید موضوع وام 300 میلیون دلاری را بار دیگر مطرح سازد. معذالک بانکهای خصوصی، تا زمانی که مقاصد ایرانیان روشن نشود، به این مسئله توجه بیشتری نخواهند کرد.
وضع و دورنمای اقتصادی پاکستان افزایش قروض تجاری عمده را توجیه نمی کند. اقتصاد آن تا سرحد امکان باید متکی به کمکهای امتیازی باشد. تنها سود عاید از این وام تجاری می تواند بازپرداخت قروض عمده کوتاه مدت یا جایگزین ساختن وامهای دشوارتر (چون وام CCC) باشد. به هر حال، بهبود وضع بازپرداختی موقتی پاکستان و تلاش صندوق بین المللی پول در محدود کردن وابستگی این کشور به وامهای تجاری نشان می دهد که دولت آمریکا نباید ایران را به شرکت در مسئله این وام در زمان حاضر ترغیب نماید.
تذکر: اولین قسط (85 میلیون دلاری) از وام 580 میلیون دلاری سال 1974 ایران به پاکستان توسط ایران به تعویق افتاد (لیکن لغو نگردید). انتظار می رفت که قسط دوم (85 میلیون دلاری) که می باید در 30 ژوئن 1978 پرداخت شود نیز به تعویق افتد. ایرانیان امیدوار بودند که بانک توسعه و بازسازی بین المللی در اجلاس ماه ژوئن با پرداخت این وام در صورت عدم ارائه وام از طرف کنسرسیوم، موافقت نمایند.
(قرض پاکستان به کنسرسیوم با شرایط امتیازی بیشتری در مقایسه با شرایط وام ایران به پاکستان تمدید شده است.) تا 30 ژوئن 1977، میزان قروض پاکستان به کنسرسیوم دارای یک عنصر اعطایی 61 درصد بود که طی آن به میزان 64 درصد به آمریکا مقروض می شد. در حالی که عنصر اعطایی و مهم ایران تنها 32 درصد بود.
بعضی از گزارشات حاکی است که قسط مذکور 58 میلیون دلار بوده نه 85 میلیون دلار. ونس
تجهیزات یافت نشد!
قرارداد یافت نشد!
سایر کلمات یافت نشد!