سند شماره

60- وضعیت خانواده های گروگان ها

موضوع سند

متن سند

یادداشت وزیر امور خارجه، ونس، برای رئیس‌جمهور کارتر[1]

واشنگتن، 26 نوامبر 1979

1. دیدار با خانواده‌های گروگان‌های سفارت تهران: من امروز در وزارتخانه، با حدود چهل نفر از اعضای خانواده‌های گروگان‌های گرفتار در سفارت تهران دیدار کردم. به آن‌ها اطمینان دادم که آزادی و سلامت گروگان‌ها اولویت اول ماست و اینکه شبانه‌روز درحال تلاش هستیم. من به‌طور خاص پیگیری‌های کنونی برای آزادی آن‌ها ازطریق سازمان ملل را تشریح کردم.

دیوید نیوسام در ادامه، از اقدامات ما برای امکان برقراری دیدارهای منظم و مراقبت‌های مناسب از گروگان‌ها سخن گفت. وی همچنین پیامی ازسوی بروس لینگن را برای خانواده‌ها خواند که در آن از شخصیت و نوع رفتار گروگانها تمجید شده بود و خانواده‌ها را به صبر و خویشتن‌داری توصیه کرده بودند.

سؤالات اولیه ازسوی خانواده‌ها لحنی آشفته داشت و بسیاری به‌شدت به اعطای مجوز به شاه برای ورود به کشور انتقاد داشتند. بااینکه آن‌ها احساسات و ناراحتی خود را ابراز کردند، ولی کلیت لزوم صبر و خویشتن‌داری با هدف تأمین امنیت و آزادی گروگان‌ها، مورد توافق همه بود.

گروه تصمیم گرفت تا پیش‌نویس یک بیانیۀ عمومی را در این راستا آماده کند. همچنین آن‌ها برای ادامۀ این دیدارها تا زمان آزادی گروگان‌ها، ابراز علاقه کردند؛ بنابراین احتمالاً جلسۀ بعدی بعداز برگزاری همه‌پرسی 2 دسامبر ایران خواهد بود.

[محتوای غیرمرتبط با بحران گروگان‌گیری از این قسمت حذف شده است.]

4. ایران: وارن امروز گزارشی دربارۀ اوضاع ایران به کمیتۀ روابط خارجی سنا[2]، بیش از صد عضو مجلس نمایندگان و تیپ اونیل[3] ارائه کرد.[4] نگاه مثبتی به فعالیت‌های جورج هانسون وجود داشت. وارن این اقدامات را بی‌فایده توصیف نمود و تأکید کرد که وعدۀ برگزاری جلسۀ استماع کنگره درمورد شاه قبل‌از آزادی گروگان‌ها، ضربه‌ای به پیکرۀ تلاش‌های ما خواهد بود. بعداز جلسه، فرانک چرچ[5] و کلیمنت زابلوکی[6] در اظهارات خود اشاره کردند که برگزاری جلسات استماع کنگره، تنها بعداز آزادی گروگان‌ها در دستور کار قرار خواهد گرفت.

دوباره اعضای کمیتۀ روابط خارجی نگرانی عمیق خود نسبت‌به نقش شوروی را ابراز داشتند. جک یاویتس[7] خواستار این بود که ارتباط با شوروی در بالاترین سطوح، حول محور شرایط کنونی برقرار گردد. همچنین سؤالات متمرکز بر حادثۀ مکه، تأثیر آن بر اوضاع داخلی عربستان سعودی و وجهۀ ایالات متحده در جهان اسلام بود.

مصاحبۀ دیروز جورج بال[8] نگاه‌ها را متوجه نقش هنری کیسینجر[9] کرد.[10] چندین نفر از اعضا خواهان اطلاع از جزئیات تصمیم برای اجازۀ ورود شاه به کشور شدند و وارن با ذکر برخی جزئیات، به تشریح ملاحظات انسانی که مبنای این تصمیم قرار گرفته بود، پرداخت. همچنین اعضا پرسیدند که چرا ارتش پاکستان با تأخیر فراوان به کمک ما آمده است؟[11] وارن در پاسخ اظهار داشت که این موضوع در دست بررسی است، ولی درهرحال، اعزام ارتش مقوله‌ای زمان‌بر است.

[محتوای غیرمرتبط با بحران گروگان‌گیری از این قسمت حذف شده است.]

[1]. Carter Library, Plains File, Box 14.

سرّی.

[2]. Senate Foreign Relations Committee

[3]. Tip O’Neill

[4]. نک: سند 59.

[5]. Frank Church

[6]. Clem Zablocki

[7]. Jack Javits

[8]. George Ball

[9]. Henry Kissinger

[10]. در برنامه‌ای که 25 نوامبر از شبکۀ ان‌بی‌سی پخش شد، بال تصریح کرد که اگر فشارهای «به‌‌شدت آزاردهنده» هنری کیسینجر نبود، ممکن بود شاه اجازۀ ورود به خاک ایالات متحده را پیدا نکند.

Report Kissinger Tells Shah to Stay, Chicago Tribune, November 26, 1979, p2.

کارتر در گوشۀ این یادداشت نوشت: «خبرگزاری‌ها گزارش دادند که شما (برای آرام‌کردن کیسینجر عصبانی) ملاقاتی داشته‌اید.» براساس گزارشی که واشنگتن پست (Washington Post) منتشر کرد، ونس با کیسینجر در روز 26 نوامبر دیدار کرد تا او را «آرام کند».

Robert G. Kaiser, “Vance Briefing Aimed at Soothing Angry Kissinger,” Washington Post, November 27, 1979, p. A6.

[11]. نک: سند 56.

منبع: - جلد - - صفحه